Marzec, 2000

Zupełnie nic nie miałam do roboty w niedzielę. Włączyłam po raz pięćdziesiąty film "On the Run", czytając jednocześnie jakiś kryminał, również po raz któryś tam. Jednym okiem spoglądałam na ekran, drugim na książkę, a wreszcie, przypomniawszy sobie o swoim pomyśle na scenariusz o elfach (zdecydowanie Yuen Biao powinien zagrać elfa, nawet nie trzeba wiele charakteryzacji), zaczęłam prowadzić dialog ze słownikiem. (Mówiłam, że słownik jest ważny, trzeba było zacząć od słownika, he he). W pewnym momencie słownik, całkiem bez sensu, otworzył mi się na słowie "eyelid" (powieka). (Jak to robię, ano, trzeba było zacząć od, no wiesz). Podniosłam wzrok na ekran, gdzie szły już napisy i zdjęcie dwojga bohaterów, no i Biao na mnie mrugnął. Powolne, porozumiewawcze mrugniecie. Boże, powiedziałam sobie, jednak mam halucynacje, ratunku, nie wierzę, w elfy też nie wierzę, w ciebie, Boże, też nie wierzę, no i poszłam sprawdzić, czy to halucynacja, czy nie. Ale, jeśli to halucynacja, to taka, którą widzą wszyscy (chyba że ich też halucynuję). Jak numer następnego dnia. 

Postanowiłam wypić kawę w małym barku w "Landzie". Przez szybę widziałam wnętrze budynku z ciągami sklepowymi i przez okno w ścianie naprzeciw wysoki blok po drugiej stronie przyszłej ulicy i parkingów. To spora odległość, jak każdy, kto był w "Landzie", może potwierdzić. Czytałam "Nieznany |wiat", piłam cappuccino i słuchałam włoskiej muzyki. W pewnym momencie zaczęłam zwracać uwagę na piosenkę, miała dobry, taneczny rytm, podniosłam wzrok znad gazety i wtedy zauważyłam uchylone okno w bloku naprzeciwko, otwierające się i zamykające w rytm piosenki, którą grał magnetofon w kawiarni. Nie radio. Magnetofon. Gapiłam się na to zjawisko z minutę, przypomniało mi to zabawę z gasnącą lampą za oknem w hotelu, która mrugała raz na "tak" i dwa razy na "nie" (w Hong Kongu, żabcie, w Hong Kongu) ale z pewnością ktoś stał tam i bawił się tym oknem. Po minucie poprosiłam kelnerki, by powiedziały, czy widzą, co ja widzę. Widziały, więc nie była to halucynacja. Zabawa z oknem trwała tak długo, jak długo szła piosenka, ale kto przez cztery minuty jest w stanie zamykać i otwierać okno w rytmie italiano disco? Po co? 

To pogodziło mnie ze światem i znowu uwierzyłam w elfy i całą resztę.

Tak czy owak, jak zobaczycie wkrótce, mój świat wygląda właśnie tak, i jeśli mam halucynacje, udzielają się one wszystkim. 

Co zrobili z moją piosenką? (What did they do to my song, Ma?)

Właśnie zobaczyłam "Millenium Dragon". Dla tych, którzy nie widzieli nic z Yuenem Biao krótka notatka o filmach w Fanklubie:

A teraz moje przemyślenia: Yuen Biao zasługuje w pełni na znacznie lepszą rolę w znacznie lepszym filmie. Czy jest w tak złej sytuacji że bierze wszystko, co się trafi? Nie ma dobrych scenariuszy? Lub, na przykład, producenci go nienawidzą? Założę się że nie ma dobrego agenta. Być może jego żona, która umieściła punkt "bez romansu" w jego umowach jest jego agentem i PR. Ale ja w to nie wierzę. Taki rodzaj aktorskiej żony nie może istnieć. Nie ma nawet adresu dla fanów. Dlaczego? Aby pokazać, że nie dba o fanów? Wiecie, reguła "kochaj swoją publiczność" to pierwsza rzecz jakiej się uczysz pisząc scenariusze. To stwierdzenie jest z pewnością jeszcze ważniejsze dla aktorów.

Wiecie co? Myślę, że jego żona nie istnieje, on po prostu jest w jakimś klasztorze trzymany jak niewolnik i wychodzi na zewnątrz jedynie gdy jego zwierzchnik potrzebuje pieniędzy. Albo jest to nowa wersja odsiadywania wyroku. Nie tylko jest w więzieniu, ale zmuszony jest trzymać to w sekrecie. To następny dobry pomysł na scenariusz, ale uwaga, Smoczy Las rezerwuje sobie wszystkie prawa do tej historii.

Skąd mi się wzięły takie okropne pomysły? No więc mój chińsko - angielski słownik powiada do mnie od co najmniej dwóch miesięcy: "champion" (dla wyjaśnienia: "Champions" to film z Yuenem Biao, który dostałam nieco wcześniej), "X-ray" (promienie rentgenowskie) i "in prison" (w więzieniu). Dość wyrażnie, prawda?.